برای محیا، جایزه‌ش و جسارتش!

من هیچوقت آدم جسوری نبودم، یعنی هیچکس من رو به جسارتم نمی‌شناسه. ولی خوشحالم که تو مثل من نیستی. ریسک تجربه‌‌های متفاوت رو به جون می‌خری.

که از وبلاگ نوشتن در نوجوانی شروع می‌کنی، به نویسندگی رادیو می‌رسی، برای رادیو آیتم می‌سازی، بعد مجری تلویزیون میشی، نویسنده تلویزیونی میشی، بعدش خبرنگاری رو شروع می‌کنی، روابط عمومی رو تجربه می‌کنی، بعد میری گزارشگر میشی، وارد حلقه خبرنگاران سینمایی میشی، اجرای اینترنتی رو انتخاب می‌کنی، بعد مجری برنامه زنده رادیو میشی و توی این وسط، کارگردانی فیلم کوتاه رو هم تجربه می‌کنی.

‌.
دمت گرم واقعاً، و چقدر خوشحالم که انگار ترس‌های منو می‌دونی و دقیقاً همون‌ها رو تجربه می‌کنی. دمت گرم که اینقدر جسوری، انرژی داری و از تجربه کردن نمی‌ترسی.
.
تو‌ به اندازه تمام آرزوهای من جایزه داری؛ گزارش نویسی مطبوعاتی، خبرنگاری، دارت(!) و حالا فیلم کوتاه. مبارک باشه و نوش جونت.
.
پی‌نوشت: همینقدر نترس و محکم برو جلو. جور منو بکش؛ من پشتتم.
.
عکس رو میلاد بهشتیِ نازنین توی افتتاحیه #جشنواره_فیلم_شهر گرفته؛ لحظه‌ی اهدای جایزه رتبه دوم فیلم کوتاه (بخش محله) توسط #شبنم_قلی_خانی به #محیا_ساعدی! دستش درد نکنه.